ölümcül lülü

Ölüm yakında. Bembeyaz bir sayfa gibi, Uğursuz bir kahkaha gibi, Yıkılan bir köprü gibi. Ortası delik bir simit gibi. Eski bir kaşar gibi. Bu pek olmadı sanki.

Akşamüstünü biraz geçe, o sihirli saatlerde, gökyüzüne doğru hafifçe açı yapmış kafam omuzlarımın üzerinde, yün atkının sıcaklığıyla uyuşmuş boynum, avrupa ile asya arasında bir köprü görevi görüyor olmaktan sıkılmış, artık kendi kendisinin patronu olmak istemekte -güneyde bir sahil kasabasına yerleşip organik deniz yosunu ve meyveli muhallebi yetiştirmek de olabilir.

Kafam o açıyı yaptığından beri, içim hiç rahat değil. Gökyüzünün hali pek bir tedirgin edici, pek bir iç ürpertici, pek bir tüyleri dikenleyici. Pekbir getirmenin tam sırası diye geçiverdi bir düş aklımdan, düş yakamdan dedim ona. Usulca sokuldu bana, insanlığın tepesinde son derece organize, simsiyah dans eden kuş sürülerini işaret etti. Sürünün peşine takıldım, böylesi rahat olacak besbelli. Rahatıma öylesine düşkünüm ki.

Kalabalığın arasından, ışıklı caddelerin kenarlarından, ıssızlığın ortasından yürümek suretiyle, sevimli şeylerin çok uzağındaki bir aynadan yansıyan suretimin ne kadar sevimli olduğuna aldırmaksızın, hiç durmadan genişletiyorum gölgemi. Hem uzatıyor, hem genişletiyorum; şehre yayılmış bir sümük ancak bu kadar konforlu olabilirdi. Şehir hayatı, rahatına öylesine düşkün ki.

Bir şey oldu. Tam o sırada. Her şey durdu mu bilemiyorum. Ama ben durdum. Baktım. Göremedim. Köprü yerinde yoktu. Gitmişti. Çekip gitmişti işte. Habersizce. Ona hak verdim. Köprüdeki lülü, köprüyü de alıp gitmişti. Köprünün altından çok sular aktı, dedi sevimsiz bir dilenci sırıtarak. Hava aniden ısındı. Dişlerimi de alıp hızla uzaklaştım.